Η χώρα ασχολήθηκε επί μακρών με το ζήτημα της δημοκρατίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όλοι μίλησαν πολύ και σχεδόν όλα ειπώθηκαν.
Όλα εκτός από ένα δευτερεύον ζητηματάκι: οι ίδιοι αριστεροί που τώρα υπερασπίζονται τη «δημοκρατία της δημόσιας τηλεόρασης» ενάντια στον Μαμωνά της ιδιωτικής διαπλοκής, είναι οι ίδιοι αριστεροί που υπέγραψαν τον νόμο περί ιδιωτικής τηλεόρασης το 1989. Οι ίδιοι που έπειτα κυριάρχησαν σε «ψυχαγωγικές εκπομπές» και διαφημιστικές εταιρείες, οι ίδιοι που έστησαν την ιδεολογία του lifestyle.
Η φλυαρία της «εξεγερμένης ΕΡΤ» μας δίνει να καταλάβουμε ότι η πιο ξεφτιλισμένη αριστερά του κόσμου έχει κάτι ακόμη να προσφέρει στον ελληνικό καπιταλισμό. Συγκεκριμένα ένα ισχυρό μήνυμα: οι ελληνικές τράπεζες μοστράρουν τα άδεια ταμεία τους για «ανακεφαλαιοποίηση», η Ανατολική Μεσόγειος ετοιμάζεται να πάρει φωτιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γεμίζουν μετανάστες εργάτες, η «ανομία» έχει γίνει η μοναδική χρήσιμη «κοινωνική επιστήμη». Ο φασισμός καλπάζει. Και μπροστά σε όλα αυτά, η μόνη ρεαλιστική διέξοδος είναι να ψηφίσουμε σωστά στις επόμενες εκλογές!
Κι όμως. Ένα πολύ σημαντικότερο διακύβευμα από την δημόσια τηλεοπτική δημοκρατία εξελίχθηκε και κερδήθηκε τον τελευταίο χρόνο. Συγκεκριμένα, από τις τελευταίες εκλογές και μετά, όλα τα media κι όλοι οι μπάτσοι του κόσμου προσπάθησαν να μας πείσουν για την «κυριαρχία της Χρυσής Αυγής» στους δρόμους και τα σχολεία.
Και απέτυχαν παταγωδώς.
Όχι γιατί ψηφίσαμε τους κακορίζικους αριστερούς του κοινοβουλίου, αλλά γιατί ένα μειοψηφικό κομμάτι της νεολαίας, μια αισχρή μειοψηφία της αισχρής μειοψηφίας, αυτοοργανώθηκε και έδρασε ενάντια στο κράτος και τους υπαλλήλους του. Αυτόνομες ομάδες. Διαδηλώσεις στόμα με στόμα. Συναυλίες. Και τελικά αντιφασιστική αντιβία.
Δεν έγιναν όλα από εμάς που υπογράφουμε αυτή την αφίσα. Ούτε έγιναν όλα με τρόπο που να μας αρέσει. Αλλά έγιναν. Και κατά τη γνώμη μας, αυτές οι πρώτες εκφάνσεις της αυτόνομης οργάνωσης δείχνουν τον μόνο ρεαλιστικό τρόπο αντιμετώπισης του νέου ελληνικού φασισμού.
Έρχονται καιροί δύσκολοι. Δύσκολοι για τα σώματα, αλλά κυρίως δύσκολοι για τα μυαλά. Το δίλημμα «αριστερά ή τανκς» θα εμφανίζεται μπρος μας όλο και πιο έντονο, όλο και πιο κυρίαρχο. Και καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε τον τελευταίο χρόνο και πώς η εκστρατεία του τρόμου κατέπεσε.
Όχι με εκλογές. Όχι με αριστερή μεσολάβηση. Αλλά με αυτόνομη οργάνωση και δράση. Ενάντια στο ελληνικό κράτος και το ελληνικό κεφάλαιο, ενάντια στους υπαλλήλους και τους λακέδες τους. Θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας και την τάξη μας.
Κι έχουμε δρόμο πολύ…
