Νόμπελ μικρής επιχειρηματικότητας! Στους αγαθούς νησιώτες μας. Που πουλάνε τα νερά πέντε ευρώ στους μετανάστες εργάτες και διαπραγματεύονται για άλλα πέντε μέσω της συνεπούς διεξαγωγής ρατσιστικών πογκρόμ.
Νόμπελ αυτοθαυμασμού! Στους ευαίσθητους ανθρωπιστές μας. Που φέρνουν εις πέρας το κουβάλημα των κουβερτών, εργατών και πτωμάτων με την ίδια αυταπάρνηση, αποτελεσματικότητα και μυστικότητα, δίχως παρόλ’ αυτά να απέχουν από το διαρκές τράβηγμα σέλφι.
Νόμπελ αμνησίας! Στους πειθήνιους τηλεθεατές μας. Που ξέχασαν εικοσιπέντε χρόνια αιματηρής διαχείρισης εκατομμυρίων μεταναστών εργατών για να προσφύγουν στον βολικό μύθο του «ξαφνικού άλυτου προβλήματος».
Νόμπελ επιστημονικής καταστολής! Στην αστυνομία και τον στρατό μας. Που κανονίζουν τη βιομηχανική διαχείριση της ζωής και του θανάτου στα σύνορα, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζονται ως οι τελευταίοι ανθρωπιστές της υφηλίου.
Νόμπελ προς τιμήν του δόκτωρος Γκαίμπελς! Στην πρώτη φορά αριστερά μας. Που οκτώ μήνες τώρα φωτογραφίζει γιαγιάδες, σκούζει «δεν μπορούμε», βάζει ανθρωπιστές να μοιράζουν κουβέρτες, πληρώνει διδάκτορες να γράφουν αναφορές και βασικά πνίγει εκατοντάδες εργάτες σε απευθείας μετάδοση (εμάς μας νοιάζει) όλα αυτά για να είναι «εντός κάδρου όσον αφορά την κεντρική διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος».
Νόμπελ στοχοθεσίας! Στους ευγενείς ελληνικούς στόχους: το τάισμα (με ληγμένα τρόφιμα ελληνικής παραγωγής) πενήντα χιλιάδων εργατών την ημέρα με ξένα λεφτά και επιτήρηση των ΟΥΚ – την ανάληψη επιτήρησης του Αιγαίου και την ανάδειξή του ως ελληνική λίμνη – το πλασάρισμα για την επόμενη φάση της μάχης της Συρίας.
Εν τέλει…
ΝΟΜΠΕΛ ΣΚΑΤΟΨΥΧΙΑΣ
στην ελληνική δημοκρατία
για το σύνολο του έργου της
