Ενώ οι ελληνοκύπριοι έχουν ξεκινήσει δοκιμαστικές εξορύξεις στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, οι φωνές του κράτους μιλάνε για άλλη μια φορά για «τουρκική προκλητικότητα». Έτσι, το αίμα έχει αρχίσει να φτάνει ακόμα και στα πιο αναίσθητα ρουθούνια.
Η γειτονιά του ελληνικού κράτους αποκτά όλο και περισσότερο «ενδιαφέρον». Και η γειτονιά αυτή, η Ανατολική Μεσόγειος, δεν χρειάζεται τόσο πολύ τα κοιτάσματα της θαλάσσιας περιοχής για να γίνει «ενδιαφέρουσα». Τα καταφέρνει κι αλλιώς. Ειδικά τώρα που οι αραβικές εξεγέρσεις έχουν αναπροσαρμόσει τους για χρόνια παγιωμένους γεωπολιτικούς συσχετισμούς της περιοχής, βάζοντας στο παιχνίδι τον παράγοντα του απρόβλεπτου. Ειδικά τώρα που η Τουρκία μετράει σχεδόν μία δεκαετία από τότε που, εξαιτίας της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, τα τσούγκρισε με τις παλιές της συμμαχίες. Ειδικά τώρα που το όχι και τόσο «αήττητο», για όποιον θυμάται τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, κράτος του Ισραήλ ψάχνει για νέους συμμάχους.
Και κάπου εδώ, κάνει την εμφάνισή του το ελληνικό κράτος για να παίξει αυτό το ρόλο. Στρυμωγμένο από τα οικονομικά του προβλήματα και την ύφεση, νιώθει τις παλιές του δυνάμεις να τίθενται εν αμφιβόλω κι αυτό δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να το επιτρέψει. Γιατί μπορεί οι αριθμοί να μη βγαίνουν και η κατάσταση όσο περνά ο καιρός να φαντάζει όλο και πιο στριμώκωλη, το ελληνικό κράτος όμως ξέρει καλά πως η λύση στα οικονομικά του προβλήματα υπάρχει, αλλά δεν είναι ακριβώς οικονομικής φύσης…
Να πως το γαλανόλευκο οικόπεδο αποκτά ξανά μια ιδιαίτερη αξία. Μια αξία που του ανοίγει προοπτικές. Πολεμικές προοπτικές με πρόσχημα την «τουρκική επιθετικότητα». Και αφού οι όροι του παιχνιδιού έχουν τεθεί, κάτι μας λέει πως, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, η διαρκώς αυξανόμενη ένταση στην περιοχή θα βρει τους τρόπους της να ξεσπάσει. Και επειδή το ελληνικό κράτος δεν έχει ούτε χρόνο για χάσιμο αλλά ούτε και την πολυτέλεια να κρύβει τις προθέσεις του, κοιτάει πώς θα πλασαριστεί καλύτερα στα πλακώματα της γειτονιάς του, πώς θα τη φέρει καλύτερα σε κάθε ανταγωνιστή που δεν αναγνωρίζει την «παντοκρατορία» του στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και βάλε.
Καθώς η κρίση επιταχύνει την ιστορία, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως το κάθε κράτος δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από το να λύνει τα προβλήματα του με κάθε μέσο και με όλα τα μέσα. Καθώς η κρίση επιταχύνει τη βία, το ελληνικό κράτος παίζει σε διπλό ταμπλό: επιτίθεται στην εργατική τάξη και ταυτόχρονα κυνηγάει σαν αμείλικτο λαγωνικό τις γύρω εντάσεις. Και όσο η ντόπια εργατική τάξη κάνει πως δεν καταλαβαίνει «τι δουλειά έχει το ένα με το άλλο», παραμένοντας χειροπόδαρα δεμένη με την εθνική σημαία και βουτηγμένη στον πατριωτισμό, τόσο περισσότερο ανοίγει η όρεξη του για μία «πιο αναβαθμισμένη» θέση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και οι «αναβαθμίσεις» δεν πληρώνονται ούτε με ευρώ ούτε με δραχμές…
