Τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν το Ελληνικό κράτος μας έκανε εντατικά μαθήματα υπακοής και πειθαρχίας. Μας έμαθε να ζούμε με 500 ευρώ και να περιορίζουμε την κυκλοφορία μας μέσα στην πόλη. Μας εκπαίδευσε ώστε να αλλάξουμε τους τρόπους που διασκεδάζουμε και επικοινωνούμε. Κοινώς να μειώσουμε στα απολύτως βασικά τις ανάγκες μας.
Οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί των τελευταίων χρόνων αλλάζουν μορφή, αλλά δεν σταματούν να υφίστανται. Δείτε πόσο φρικτά ταιριάζουν τα δύο χρόνια καραντίνας και απαγορεύσεων στο όνομα της υγείας, με τις τωρινές ξέφρενες αυξήσεις των τιμών στα τρόφιμα και στους λογαριασμούς της ΔΕΗ στο όνομα του πολέμου. Όταν οι τιμές πιάνουν ταβάνι μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν περιορισμένη πρόσβαση ή και καθόλου σε μια σειρά από καταναλωτικά αγαθά και εμπορεύματα. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτουργούν και τα ανοιχτά μαγαζιά όταν δεν υπάρχουν λεφτά για αγορές. Για όσες και όσους τη βγάζουν τσίμα τσίμα τα μαγαζιά είναι «ουσιαστικά κλειστά», όπως ακριβώς ήταν και στην περίοδο καραντίνας.
Επομένως αυτός ο περιβόητος πληθωρισμός λειτουργεί σαν μια άτυπη, αλλά ουσιαστική, απαγόρευση κατανάλωσης και κυκλοφορίας σε περιόδους παγκόσμιων διακρατικών συγκρούσεων και εμπορικού πολέμου. Σαν να λέμε δηλαδή ότι έχουμε μια κάποιου είδους άμεση συνέχιση του lockdown χωρίς lockdown. Μαγικό!
Ταυτόχρονα οι κρατικές εντολές διευρύνονται διαρκώς. Απαιτώντας από μας όλο και περισσότερες «μικρές αλλαγές των συνηθειών μας» στο βωμό των εμπόλεμων κοινωνιών που στήνονται. Προετομάζοντάς μας για περισσότερες θυσίες.
Και τώρα που η πραγματικότητα του πολέμου είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ, μπορούμε να ξαναβάλουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιηθούμε πως δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω.
Περισσότερα στο https://antifacentro.wordpress.com
