Εδώ και δύο χρόνια όλων των ειδών οι κρατικοί ρουφιάνοι κλαίνε στα κανάλια για την ανθρώπινη ζωή. Πότε για τον κορονοϊό, πότε για τον πόλεµο, πότε για την οπαδική βία, πότε για τα τρόφιµα που δεν φτάνουν για όλους και πότε για τις παιδοκτονίες. Καθώς το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το επόµενο µε ρυθµούς πολυβόλου, το αστυνοµικό δελτίο έχει γίνει το µοναδικό θέµα συζήτησης παντού. Κι όµως, παρά την φιλότιµη προσπάθεια να µας πείσουν για το αντίθετο, το επίδικο αυτών των συζητήσεων δεν είναι ούτε η ανθρώπινη ζωή ούτε η «µάχη ενάντια στη βία». Ο ασταµάτητος βοµβαρδισµός µας µε ανατριχιαστικές περιγραφές και σκάνδαλα έχει συγκεκριµένες πολιτικές λειτουργίες:
Την στοχοποίηση της εργατικής τάξης ως την πηγή όλων των κακών.
Το χτίσιµο ενός εθνικού κορµού έτοιµου να κατασπαράξει όποιον δεν κάθεται ήσυχα.
Την ανάδειξη της κρατικής αγκαλιάς ως τη µόνη διέξοδο στα προβλήµατά µας.
Την επιτήρηση και πειθάρχηση της εργατικής δύναµης στα νέα δεδοµένα της κρίσης.
Την εµπέδωση της µίας και µοναδικής κρατικής «αλήθειας» και τον συντονισµό όλων µε αυτήν.
Λένε «δείτε πόσο σκατά είναι η εργατική τάξη» και εννοούν «δείτε πόσο τους αξίζει να τους λιώσουµε».
Το ελληνικό κράτος έχει σχέδια για µας και δεν χάνει ευκαιρία να µας τα τρίψει στη µούρη. Απ’ το ρεπερτόριο της καθηµερινής µας ενηµέρωσης αντηχούν οι κρατικές εντολές: Οι εργάτες να δείξουν κατανόηση για τ’ αφεντικά τους. Οι γυναίκες να πειθαρχηθούν εκ νέου στην εργασία του νοικοκυριού και της µητρότητας. Τα κορίτσια να µην πολυκυκλοφορούν. Οι µαθητές να αγαπάνε τα θρανία και τις µάσκες τους. Η νεολαία των εργατογειτονιών να βρίσκεται διαρκώς υπό αστυνοµικό έλεγχο. Και όλοι µαζί να συµµορφωθούµε στην προετοιµασία για πόλεµο.
Η «ευαισθησία» των ρουφιάνων για την πάρτη µας είναι η κρατικά οργανωµένη απειλή εναντίον µας. Είναι η προετοιµασία µας για τις θυσίες που θα κληθούµε να κάνουµε για λογαριασµό του ελληνικού καπιταλισµού.
Για να δείτε ολόκληρη την αφίσα πατήστε εδώ.
